José Marin

Ongeveer 20 jaar geleden ontdekte ik het vak arbeidsveiligheid tijdens mijn studie Integrale Veiligheid (IVK). Na deze IVK studie ben ik aan de slag gegaan als veiligheidskundige, inmiddels HVK, RvK en SKO gecertificeerd.

In eerste instantie lag de focus vooral op het verbeteren vanuit het wettelijk kader, maar ik merkte al snel dat er meer aspecten bij kwamen kijken. Theorie en praktijk komen niet altijd overeen. Door mijn ervaring bij verschillende kleine en grote organisaties kreeg ik een andere kijk op veiligheid en hoe je daar invloed op kunt uitoefenen. Het is vaak gemakkelijk om veiligheid achteraf te verklaren als er iets misgaat. Maar al te vaak wordt de schuld uitsluitend gelegd bij de laatste persoon die iets uitvoert. Dit is gemakkelijk, soms logisch, maar er is meer nodig om het probleem op te lossen.

Met mijn groeiende kennis en ervaring wordt het steeds belangrijker om veiligheid te benaderen vanuit het perspectief van besluitvorming in de praktijk, in welke context en met welke informatie dit is gedaan (lokale rationaliteit). Dit brengt me in gesprek met veel mensen in het veld en geeft me een beter beeld van hoe dingen dagelijks gedaan worden en waar het dagelijks kan helpen om de veiligheid een beetje te verbeteren. Dit maakt het beroep van veiligheidskundige niet alleen boeiend, uitdagend maar ook dat geen dag hetzelfde is.

In mijn werk streef ik naar een zo veilig mogelijk, praktisch resultaat. Mijn collega’s omschrijven mij als energiek, planmatig en gestructureerd. Ik verbeter mijn prestaties voortdurend, zie problemen als uitdagingen waar ik mee doorga en sta open voor een stevige discussie. Ik laat geen taken onafgemaakt of onopgelost liggen.
Ik krijg energie van:
– Een resultaatgerichte omgeving met duidelijke doelen.
– Streven naar verbetering in plaats van simpelweg taken afvinken.
– Een positief kritische houding.
– De mogelijkheid om mezelf te blijven ontwikkelen.